İnsan olmak

Anlamaya çalıştığım, anlayamadığım bir sürü şey var.
 
Örneğin ona fazlasıyla yetecek kadar şeye sahipken, neden ona bahşedilen şeylerle yetinmeyip, hep sadece kendisi için daha fazlasını ister insanoğlu ve ona bahşedilen bu şeyleri ihtiyacı olan kişilerle paylaşması neden bu kadar zor gelir insana?
 
Bu kadar güzel bir gezegene sahipken, bu gezegenin sundukları hepimize yetecekken, daha fazlasına sahip olmak, daha da güçlü olmak, herkese hükmetmek amacıyla  çıkmıyor mu tüm kavgalar, savaşlar? Bu savaşlar yüzünden sadece geçen yüzyılda ölen 250 milyon insan yetmez mi insanoğlunun bitip tükenmeyen hırslarına?
 
Neden sınırı yok ihtiyaçlarımızın? Bilmez miyiz bu tüketimin sonu, evrende bildiğimiz tek yaşam alanımızın, gezegenimizin sonunu getiriyor, kendi sonumuzu getiriyor?
 
Bu değil mi, her gün on binlerce kişinin açlıktan, temiz su kaynaklarına sahip olmamaktan ölmesinin sebebi? Neden sadece bizi diğer canlılardan ayıran tek şeyin aklımız değil, irademiz olduğunun farkında değildir insanlar?
 
İhtiyaçları için sınır koymaması değil mi yaşadığımız tüm sorunların sebebi?
 
Hiç mi bilmez ölümü, hiç mi yoktur ölüm korkusu?
 
Bu kadar mı zor sahip olduklarıyla yetinmek, ihtiyaç sahipleriyle paylaşmak, sadece belli bir kesimin refahı mutluluğu için değil, tüm insanlığın refahı için çalışmak?
 
Neden bu kadar zor, aslında çözümü çok kolay olan sorunlara çözüm bulmak?
 
.............................
 
“Hepimizin dersler çıkarması lazım. Kimi zaman mutluluklardan, kimi zaman hüzünlerden… Çıkarılması gereken en önemli ders, hepimizin bir gün öleceği ve bunun zamanını kimsenin bilmemesi… Kimseyi kırmamak, hayırlı işler yapmak en temel vazifemiz… Ölüm kaçınılmaz, insanların yüreklerinde güzel izler bırakmak mümkün olduysa yaşamında, o zaman ölümden korkmanın ne anlamı var ki... O kişi için ölüm güzel bir şey... Su gibiydin… Su gibi... Etrafındakilere su gibi yarardın. Hep kendi yolunla, insanları mutlu etmeye çalıştın. Çok güzel eserler bıraktın geride. Kendi yolunla kimi zaman hatalar yaptın belki de, ama hep insanların yüreklerine, yaşamlarına iyilikle ve güzellikle dokunmak istedin aslında. Artık hayatın boyunca çalışmaktan hep önünden geçtiğin ama hiç bir zaman gölgesinde dinlenmediğin bir çam ağacının dibindesin. Sen iyi bir insandın…”Adam gibi adamdın.
 
 
Gittiğinden bu yana bir yıl geçti… Kimine göre koca bir yıl, kimine göre su gibi akan bir yıl.. Kimine göre yaşamının en zor yılı, kimine göre en güzel… Bu geçen bir yılda, buralar bildiğin gibi… Anlamsız kavgalar, dövüşler. Senin dediğin gibi insanın insana ettiğini kimse yapmıyor… İnsanlığımdan utanıyorum bazı şeyleri gördükçe… “Ah be koca çınar….Ah be…’Ah deme oğlum, oh de derdi’ koca çınar… Koca bir çınar gibiydin, ihtiyacı olanların gövdende yaslandığı, gölgende soluklandığı…”
 
.................................
 
Bu kadar mı zor adam olmak, bu kadar mı zor insan olmak, insan gibi yaşamak? İşte bu soruya yanıt bulduğumda, bulacağım “bu kadar mı zor çözümü aslında kolay olan bu sorunlara bir çözüm bulmak”  sorusunun yanıtını.
 
Nurlar içinde yat koca çınar, mekanın cennet olsun. Seni çok özlüyoruz sevgili Metin babam...